Doradztwo polityczne

Istotą działalności politycznej jest przejecie i utrzymanie władzy. Problemy dla rządzonych powstają, gdy głównym celem sięgania po władzę staje się osiągnięcie osobistej korzyści majątkowej i prestiżu zamiast tworzenia warunków do realizacji długofalowych planów dla dobra ogółu. Obecnie w wielu państwach, w tym także w Polsce, większość polityków skupia się przede wszystkim na zapewnieniu dobrobytu sobie, bliskim i znajomym. Dobrobyt państwa i jego obywateli uwzględniany jest przez nich o tyle, o ile nie koliduje z utrzymaniem status quo rządzących. Rzeczywiste plany tych polityków nie sięgają dalej niż do najbliższych wyborów. Mówią wiele o szczytnych, dalekosiężnych planach lecz niewiele robią by je realizować. W rzeczywistości są one zbiorem pobożnych życzeń, nie zawierają szczegółów, które pozwoliłyby ocenić możliwość ich urzeczywistnienia. Zamiast działań długookresowych, nastawionych na podniesienie i utrzymanie wysokiej jakości życia, priorytet mają inicjatywy zapewniające krótkoterminowy sukces. Realizowane są przede wszystkim cele, które mają wytworzyć w świadomości społeczeństwa iluzję dobrobytu i siły. W Polsce zaowocowało to budową stadionów, organizowaniem międzynarodowych imprez sportowy, udziałem w awanturach wojennych typu Irak, Afganistan, Republika Środkowoafrykańska, Kongo, Czad; Bałkany (Kosowo, Bośnia, Hercegowina, Macedonia). Same zagraniczne wyprawy polskich żołnierzy kosztowały polskiego podatnika dotychczas ponad 7 miliardów złotych. Za te pieniądze można by wybudować, np. 23 nowoczesne, duże szpitale (około 500 łóżek) z wyposażeniem lub 36 tysięcy mieszkań, każde o powierzchni 50m2.
Politycy polscy sugerują, że zagraniczne wyprawy wojskowe, organizowanie międzynarodowych imprez sportowych opłaca się, bo buduje prestiż Polski na arenie międzynarodowej. Ma to, ich zdaniem, przekładać się na wzrost zaufania politycznego i ekonomicznego do Polski. Oczywiście jest to nieprawdą, o czym z jednej strony dobitnie świadczy konieczność uzyskania wizy przy wyjeździe do USA, a z drugiej strony brak dużych inwestycji zagranicznych w Polsce. Inwestorzy nie biorą pod uwagę, czy Polska ma dużo stadionów i mistrzów sportu, tylko czy ma niskie podatki, tanią, niewymagającą siłę roboczą. Póki będą mogli tanio eksploatować siłę roboczą i środowisko (jak w państwach trzeciego świata), jakoś to będzie.
Przyglądając się spektakularnym osiągnięciom polskich polityków, w postaci dobudowania autostrad, modernizacji niektórych dróg, modernizacji armii, służby zdrowia, warto zwrócić uwagę. Po pierwsze jest to czynione nieefektywnie – dużo marnotrawstwa. Po drugie, jest to realizowane w przeważającej mierze z dotacji unijnych (co będzie gdy się one skończą) oraz z ogromnych kredytów które trzeba będzie w przyszłości spłacić. Dla porównania, na początku przemian ustrojowych, tj. w 1989r., zadłużenie Polski wynosiło zaledwie 9,8% PKB (19,6 mld $) Dziś zadłużenie wynosi 57% PKB. Z prywatyzacji majątku (przedsiębiorstw, banków) wytworzonego przed 1989 rokiem uzyskano około 80 miliardów dolarów, czyli cztery razy więcej niż wynosił dług w 1989r. Kredyty zaciągane w poprzednim ustroju szły w przeważającej części na wytworzenie środków produkcji (zbudowano m.in. 570 fabryk), a te zaciągane po 1989 roku poszły w przeważającej części na konsumpcję, czyli nie tworzą trwałego majątku, nie będzie można ich sprzedać.

Na dzień dzisiejszy jawny dług Polski wynosi 1 bilion 20 miliardów 530 milionów złotych, a ukryty dług publiczny (ustawowe rentowo-emerytalne zobowiązania państwa według metodologii rachunków narodowych ESA) 3 biliony 105 miliardów 230 milionów . W związku z powyższym sytuacja Polski jest bardzo trudna, o wiele, wiele trudniejsza od sytuacji innych nawet bardziej zadłużonych państw, jak np. Niemcy – zadłużenie około 80% PKB, czy USA – ponad 100% PKB. Jednak potencjał ekonomiczny tych państw jest bez porównania większy niż Polski. USA posiada w narodowym skarbcu 8133,5 ton złota, może według potrzeb wydrukować dodatkową ilość dolarów, które znajdą nabywców, dysponuje markami, produktami i technologiami pożądanymi przez rynki światowe. Podobnie Niemcy, w skarbcu narodowym mają 3408,3 ton złota, dysponują markami, produktami i technologiami pożądanymi przez rynki światowe. Polska w skarbcu narodowym ma zaledwie 102 tony złota, nie posiada marek, produktów, technologii pożądanych przez rynki światowe. Waluta, którą dysponuje Polska podatna jest na działania spekulacyjne, a co za tym idzie jest ona niepewna. Gospodarka Polski nie jest innowacyjna. Od wyżej wymienionych państw dzieli nas przepaść nie do przebycia. USA zgłasza w europejskim urzędzie patentowym około 44844 patentów, Niemcy 17559, a Polska… 199 z czego zdecydowana większość Polskich patentów nie zostaje wykorzystana. O słabej innowacyjności polskiej gospodarki świadczy również niski udział towarów wysokiej technologii w strukturze eksportu. High-tech stanowił zaledwie 5% polskiego eksportu. Pod tym względem wyprzedza nas nawet Burundi, Gambia, Niger i Ruanda.
Polska utrzymywana jest przy życiu przez kroplówkę z Unii Europejskiej, pożyczki oraz wyprzedaż taniej siły roboczej. Taka sytuacja wymaga szybkich, radykalnych działań naprawczych, przede wszystkim:
1. Zmiana systemu edukacji od szkoły podstawowej do uczelni wyższych, kładąc nacisk na rozwój kreatywności;
2. Zmiana profilu kształcenia w uczelniach wyższych – więcej środków na badania, w tym zakresie współpraca z przemysłem. Zwiększenie ilości miejsc na kierunkach bezpośrednio użytecznych gospodarce i społeczeństwu, np. mniej teologów więcej inżynierów i lekarzy.
3. Tworzenie i ochrona polskich marek;
4. Odtworzenie polskiej bankowości;
5. Pomoc państwa w rejestracji wzorów użytkowych i patentów;
6. Ułatwienia, pomoc państwa w zakładaniu firm;
7. Radykalna reforma wymiaru sprawiedliwości, który podobnie, jak inne instytucje broni się przed zmianami mogącymi usprawnić działanie, zwiększyć transparentność. Przykładowo w 2003r zgłosiłem projekt do Ministerstwa Sprawiedliwości szeregu koniecznych zmian. Między innymi zawierał on konieczność nagrywania rozpraw, prócz protokołowania, by w ten sposób było możliwe zweryfikowanie faktycznych stwierdzeń stron procesu i kontrola prowadzenia rozprawy. Opór materii jest tak silny, że w okresie 11 lat udało się doprowadzić do nagrywania tylko rozpraw cywilnych i tylko w sądach okręgowych.
8. Zmiana funkcjonowania prokuratur i Policji;
9. Niezmienność, niezależność służby cywilnej od politycznego kierownictwa administracji rządowej i samorządowej;
10. Zmiana strategii obronności – przy tym samym budżecie lepsze wykorzystanie środków, nieuczestniczenie w misjach zagranicznych;
11. Służba zdrowia – propagowanie zdrowego trybu życia, w szkołach, zakładach pracy; profilaktyka, zapobieganie schorzeniom i urazom, obniżka składki dla osób realizujących zdrowy tryb życia. Likwidacja NFZ;
12. Całkowite zaprzestani finansowania przez Państwo sportu wyczynowego, w zamian finansowanie projektów organizujących sport dla ogółu społeczeństwa. Jak wykazałem wyżej, ewentualne sukcesy reprezentacji narodowych w żaden sposób nie przekładają się na poprawę dobrobytu i jakości życia ogółu społeczeństwa, a wręcz przeciwnie. Służą partykularnym interesom bardzo wąskich grup wykorzystujących emocje kibiców dla uzyskiwania korzyści;
13. Likwidacja Ministerstwa Sportu i Turystyki.
14. Ochrona środowiska naturalnego, propagowanie kultury korzystania ze środowiska;
15. Budowa tanich mieszkań na wynajem;
16. Kompleksowa opieka nad matką, dzieckiem i osobami starszymi;
17. Zmniejszenie liczby posłów i senatorów;
18. Stwarzanie sprzyjających warunków i ułatwień dla firm płacących największe podatki w Polsce.

Przykładowe, wymienione w punktach postulaty wymagają szczegółowego opisania w projekcie zmian, by możliwa była ocena szansy ich realizacji i kontrola społeczna.